Frans en Karel brengen hun resterende jaren door in het rusthuis waar ze samen de uitdagingen van het ouderdomsproces aangaan: het fysieke aftakelen en hun vergeetachtigheid. Ondanks de maandelijks, verplichte bezoekjes van dochter Julie en haar echtgenoot Peter, zijn het de kleine dingen des levens die het bestaan voor de twee mannen dragelijk maakt. De groeiende vriendschappen van Frans met Jeanne, de kuisvrouw en Tanja, de verpleegster, bezorgen hen de nodige levensvreugde. Het onderwerp van ouder wordt hier gevoelig, maar met veel humor gebracht. (naar Op&Doek)
Woensdag 9 mei 2018
donderdag 10 mei 2018
Zaterdag 12 mei 2018
Zondag 13 mei 2018
GC Warande
Bob Larbey
Frans Vanderschueren
Regie assistent: Ingrid De Schryver / Souffleur: Davy Gochet / Toneelmeester: Ronny Merckx / Belichting-geluid-projectie: Arno Rossignol, Christoph Ravyst, Francis Gheysels / Decor-Licht: Johan De Rijck, Adolf Geeraerts, Ronny Merckx, Johnny Van den Broeck, Thomas Van Hecke / Affiche: Johan Duquet, Veerle De Brabanter / Programmablad & PPT: Francis Gheysels / Productieleiding: Xenia Geeraerts
Na 8 jaar terugkeren, voelt een beetje als thuiskomen. Vele bekenden en ook enkele onbekenden, dat maakt het alleen maar spannender. Als je dan ook gevraagd wordt om dit stuk te regisseren dan is het plaatje terug compleet. Het stuk van vanavond is een stuk van gisteren, vandaag en morgen. Twee mannen in een rusthuis die stilaan aftakelen en wachten op het laatste buitengaan. Gelukkig beschikken beiden, naast een gezonde dosis angst, ook over voldoende cynisme om stand te houden. Maar achter die façade schuilen zoveel emoties dat het stuk een rollercoaster wordt van gevoelens. Acter de door hen opgetrokken muur leeft een mens met tedere gevoelens.
Alzheimer. Eén van beide mannen lijdt aan alzheimer en begint steeds meer te dementeren. Maar wat is dat? Wat zien die mensen of denken ze wanneer ze niet meer in de realiteit staan. Geen enkele studie kan daar antwoord opgeven en dus heb ik mijn antwoord gezocht en getracht dit op het toneel te visualiseren. Volgens mijn fantasie leven die mensen dan in een andere wereld en zien ze daar beelden die hen misschien verblijden of misschien angstig maken. Een nieuwe wereld die ontstaat door kleine ontploffingen in de hersenen. Beelden die voor hen betekenis hebben, levend zijn en hen iets vertellen. Geleidelijk aan vertoeven ze steeds langer in die wereld tot ze er niet meer uitkomen. Niemand zal ooit weten of ze in die parallelle wereld gelukkig zijn of niet. Ik wens je een avond waarin je ook de blijheid ontdekt.
De regisseur